Ο "Αρνητής" είναι ένα μακροσκελές ποίημα με οδηγό το "Ουρλιαχτό" του Άλλεν Γκίνσμπεργκ και με βαθιά επιρροή από την ποίηση του Ουώλτ Ουίτμαν. Ποίημα με χαλαρή ρίμα και ρυθμό, τεχνικά εισφέρει την αναγκαιότητα της επιστροφής στην προ-νεωτερική ποίηση, ενώ θεματικά αναζητεί την επιστροφή της πολιτικής στην λογοτεχνία.

Ο "Αρνητής", με αφετηριακό σημείο το "Αρνούμαι" του Αντώνη Σαμαράκη, εξερευνά και εκφράζει με σφρίγος μία πολιτική θέση θεμελιωδώς α-πολιτική. Αποδομεί τις ακραίες ιδεολογικές θεωρήσεις της σημερινής εποχής, που έχουν προκύψει από τη δημοφιλία άκρας αριστεράς και δεξιάς, και ψάχνει άφοβα μέσα από το σκοτάδι του σύγχρονου παραλογισμού, την αχτίδα μιας νέας, αισιόδοξης θεώρησης των πραγμάτων, μακριά από την ιδεολογική ταύτιση με οποιαδήποτε πολιτική ομάδα, με εξαίρεση όσους έχουν αγαναχτήσει με την πολιτική την ίδια.

Ο "Αρνητής" μοιάζει και με μια απόπειρα να προκύψει ποιητικό αποτέλεσμα συμβολικό, ίσως και σουρεαλιστικό, μέσα από τον καταλογισμό του παραλογισμού της κοινωνικής λογικής της εποχής μας: οι στίχοι του άφοβα εξερευνούν και αποδομούν αυτόν τον παραλογισμό, αναλύοντάς τον από μια ασφαλή απόσταση.

Γιατί, ο "Αρνητής" αποτελεί και ένα ποιητικό χρονικό αναχωρητισμού. Ο συγγραφέας του τον έγραψε αφότου αναχώρησε από την χώρα για τον τόπο της μυθοποιημένης ήδη αυτοεξορίας του: την νήσο Ουεσσάν της Γαλλίας στην οποία διαδραματίζεται το βιβλίο του Writersland.

Το ποίημα αποδίδεται εκδοτικά σε μία μινιμαλιστικής αισθητικής έκδοση που το κάνει να θυμίζει κόμικ με ήρωα τον Αρνητή που κρύβεται μέσα σε καθέναν από εμάς. Η έκδοση συνοδεύεται και από το site www.thenegator.wordpress.com, τον βιντεο-σύντροφο του βιβλίου, ένα κολάζ από ντοκυμαντέρ, κείμενα και εικόνες που εξακοντίζουν το μήνυμα του Αρνητή σε μία σκοτεινή εποχή.